Smarzyński Eugeniusz Marcin

Zdjęcie powojenne.

Pseudonimy: „Malinowski”, „Błysk”.

Stopień wojskowy: ppor./por./kpt.
Komendant Rejonu IV w Obwodzie Radomsko.
Komendant Rejonu V w Obwodzie Włoszczowa.
Dowódca plutonu i kompanii w oddziale partyzanckim M. Tarchalskiego „Marcina”.
Dowódca 4. kompanii w II batalionie 74 pp.



Młodość i wojsko

Urodził się we wsi Wąsosz, Powiat Radomsko 12 listopada 1911r. w wielodzietnej rodzinie chłopskiej. Był synem Jana i Stefanii z Będkowskich prowadzących gospodarstwo rybackie i młyn.
24 czerwca1931r. ukończył Państwową Szkołę Przemysłową w Bydgoszczy i uzyskał tytuł technika młynarskiego.
W latach 1933-34 odbył służbę wojskową w dywizyjnej szkole podchorążych rezerwy w 27 pp w Częstochowie.
W 1936 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy ze starszeństwem od 1.01.1936r.
W 1937 r. podjął pracę konstruktora w Fabryce Maszyn Młyńskich "A. Kryzel & J. Wojakowski" w Radomsku. Jako projektant młynów i konstruktor maszyn młyńskich pracował tam do 1942r.

II wojna światowa

W kampanii jesiennej nie uczestniczył.

Od listopada 1939r. czynny był w konspiracji jako założyciel i komendant placówki Służby Zwycięstwu Polski - Związku Walki Zbrojnej (ZWZ) w Gidlach, używając wówczas pseudonimu „Malinowski”.
Od marzec 1940r. do lata 1942r. był Komendantem Rejonu (późniejszy podobwód) IV Gidle w Obwodzie Radomsko. Zagrożony dekonspiracją przenosi się do sąsiedniego Obwodu Włoszczowa.
Od wrzesień 1942r. do październik 1943r. był Komendantem Rejonu (późniejszy podobwód) V Obwodu Włoszczowa.
Zagrożony aresztowaniem wstępuje w październiku 1943r. do oddziału partyzanckiego Mieczysława Tarchalskiego „Marcin”, gdzie zostaje dowódcą plutonu.
Od początku grudnia 1943r. objął dowództwo 1. kompanii w tym oddziale. Funkcję sprawuje do 15 grudnia 1944r. (demobilizacja na okres zimy).

Od kwietnia 1944r. ponownie w oddziale Tarchalskiego „Marcina”. W maju kieruje budową bunkrów na Pękowcu.
Latem 1944r. awansowany do stopnia porucznika.
Podczas akcji Burza dowodził 4. kompanią w II batalionie 74 pp AK w Zgrupowaniu 7. Dywizji Piechoty AK.
Po demobilizacji, w październiku 1944r., pozostał w bazach partyzanckich na Pękowcu, gdzie przebywał do 15 stycznia 1945r.
W dniu rozwiązania AK otrzymał awans do stopnia kapitana.

Za Sowieta

Po kilkumiesięcznym ukrywaniu się wyjechał na Ziemie Odzyskane, gdzie od czerwca do grudnia 1945r. zatrudniony był prawdopodobnie w Urzędzie Wojewódzkim w Koszalinie.
W 1946r. osiedlił się w Kielcach i pracował w oddziale Państwowych Zakładów Zbożowych (PZZ) jako inspektor techniczny.
Po 17.11.1950r. przeniesiono go do Centrali PZZ w Warszawie, gdzie był zastępcą głównego mechanika do 1962r.
Dnia 10.11.1952r. postanowieniem Państwowej Komisji Weryfikacyjnej przy Politechnice Warszawskiej, otrzymał dyplom inżyniera-technologa z zakresu przemysłu młynarskiego. Pracował m.in. na stanowisku starszego projektanta w Biurze Projektów Przemysłu Paszowego (1962-6) i głównego projektanta w biurze Projektów w "Cukroprojekcie” (lipiec 1966r. - marzec 1976r.). W ramach praktyk oraz nadzoru technicznego nad budowami wysyłany był przez centralę handlu zagranicznego w latach 1957-70 do ZSRR, NRD, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii, Indii, Nepalu i Egiptu.
W dniu 1 kwietnia 1976r. przeszedł na emeryturę, pracując nadal w niepełnym wymiarze czasu pracy. Zmarł 5 kwietnia 1980r. w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Parafialnym w Zielonce koło Warszawy, gdzie mieszkał.